ေသြးခ်င္းေတြ ေသြးခ်င္းခ်င္း ထပ္မနီေစခ်င္
ျမန္မာျပည္က ႀကီးနိုင္ငယ္ညွင္းၿပီး အာဏာယစ္မူးတတ္ၾကတဲ့ အေလ့အက်င့္ေတြဟာ သက္ဦး
ဆံပိုင္စနစ္ကေန ျမစ္ဖ်ားခံခဲ့တယ္လို႔ ယူဆလို႔ရနိုင္ၿပီး ဒီကေန႔အထိလည္း စဥ္ဆက္မျပတ္
သက္ေရာက္ေနေသးကာ လူတန္းစားအဆင့္ဆင့့္ တံုးေအာက္ကဖားေတြလို ျပားေနၾကရတာ
ခံစားတတ္သူ့ ပုထုဇဥ္ေတြအတြက္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာပါ။
အသက္၊ ေသြး၊ ေခၽြး နဲ႔ မ်က္ရည္ပင္လယ္ေတြလည္း ေဝေနခဲ့ၾကရတာ ေထာင္စုနွစ္တစ္ခုေတာင္
ျပည့္ဖို႔ သိပ္မလိုေတာ့ပါဘူး။ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲစရာ၊ ခံျပင္းေဒါသထြက္စရာ၊ အံၾသတုန္လႈပ္စရာ
ေတြနဲ႔ ရွက္ရြံ႕စရာေတြ မေရတြက္နိုင္ေလာက္ေအာင္ပဲ ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးေပမယ့္ မက္စရာ လုပ္ပိုင္ခြင့္
အာဏာနဲ႔ (လူထုဘဝမွာ အခရာက်တဲ့) သတင္းက႑ကို ခ်ဳပ္ကိုင္ခ်ယ္လွယ္ၿပီး “တိုင္းျပည္
အတြက္” ဆိုတဲ့ မရိုးနိုင္တဲ့ ဓါတ္ျပားေဟာင္းကိုဆက္ဖြင့္ရင္း လိုရာကိုဆက္ဆြဲ ေနခဲ့ၾကတာလည္း အဆံုးဆိုတာ မျမင္နိုင္ေလာက္ေအာင္ပါ။
“ေသာင္းက်န္းသူ၊ သူပုန္” ေတြလို႔ နာမည္တပ္ၿပီး မိသားစုေတြ အားလံုးနဲ႔ေပါင္းမွ ၃-၄ ေထာင္
ေလာက္သာသာ အေရအတြက္ရွိတယ္လို႔ ဆိုတဲ့တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႕ေတြဟာ ဒီကေန႔အထိ
“စြမ္းစြမ္းတမံ ေခ်မႈန္း” ခံေနခဲ့ၾကရတာေတာင္ ေလ်ာ့မသြားပဲ ပိုတိုးလာခဲ့ၾကတာ “ဆန္းက်ယ္တယ္”
လို႔မ်ား ဆိုၾကရေလမလား။ မဟုတ္ရင္လည္း ဝါဒျဖန္႔ခ်ီေရးေတြရဲ့ မေအာင္ျမင္တဲ့လုပ္ဇာတ္တစ္ခု
ဖံုးလို႔မရ ဖိလို႔မနိုင္ ျဖစ္သြားခဲ့လား။
“ရဲေသာ္မေသ ေသေသာ္ငရဲမလား” သံၿပိဳင္သီခ်င္းေတြဆိုၿပီး အစီး ၃-၄၀ ေသာ ကားတန္းေတြနဲ႔
“တရားေသာစစ္” ကိုဆင္ႏြဲဖို႔ ထြက္သြားရာက ၄-၅ စီးေလာက္နဲ႔ ေခ်ာက္ခ်က္ျဖစ္ေနတဲ့ စစ္သည္
ေတြ ျပန္တင္လာတဲ့ အျပန္ခရီးေတြကို ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားေပၚက အသြားတံုးက ေအာင္သေျပနဲ႔ ပန္းကံုး
ေတြ စြပ္ေပးခဲ့သူမ်ား မျမင္မိၾကတာလား၊ မဟုတ္ရင္လည္း မျမင္ခ်င္ၾကတာလား။
နွစ္စဥ္ေထာင္နဲ႔ခ်ီတဲ့ တိုက္ပြဲေတြနဲ႔ မေရတြက္နိုင္တဲ့ အသက္ဆံုးရံႉးမႈေတြဟာ တနိုင္ငံလံုး ဆင္းရဲ
ခၽြတ္ျခံဳက်မႈနဲ႔ အမုန္းေတြျပည့္လွ်ံေနတဲ့ ေသာင္း၊ သိန္းမကတဲ့ စိတ္နွလံုးေတြကို ေမြးထုတ္ေပးဖို႔
အာမခံခ်က္ေတြပါ။
“သူပုန္ေတြက ရဲေဘာ္ေတြကို ေသနတ္နဲ႔ေတာင္မပစ္ပဲ လက္ဗလာနဲ႔တင္ တက္ဖမ္းၾကတယ္” ဆိုတဲ့
သတင္းမ်ိဳးေတြဟာ တိုင္းရင္းသားေတြမွာ ဘယ္ေလာက္အထိ အမုန္းတရားေတြ ေလာင္မ်ိဳက္
ေအာင္ အလုပ္ခံခဲ့ၾကရသလဲဆိုတာ ေတြးမိနိုင္ဖို႔ အေၾကာင္းရင္းတစ္ခု ျဖစ္မလာနိုင္ရင္ေတာ့လည္း အနာဂါတ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သိပ္မရွိနိုင္ပါ။
ၿမိဳ႕ေပၚမွာ လမ္းမေတြေပၚ ပင္ပင္ပန္းပန္း ဝမ္းစာေဖြရွာ စားေနၾကရခ်ိန္မွာ၊ ေတာထဲကေမာင္နွမ
ေတြဟာ အေၾကာက္တရားအျပည့္နဲ႔ သစ္ဥသစ္ဖုေတြ ရွာေဖြစားေနၾကရတာ သိေစလိုပါတယ္။
ရပ္ကြက္ထဲ အခ်ိဳ႕ေသာမိခင္ေတြ သူတို႔ရဲ့ စစ္ထြက္သားေမာင္မ်ားအတြက္ အပူေသာကေတြေဝေန
ခ်ိန္မွာ ဟိုအေဝး ေတာင္ကုန္းျပာျပာေတြေပၚက အေမွာင္ထဲမွာ စမ္းတဝါးဝါး တစ္တီတူးမ်ားလို
မလံုျခံဳတဲ့စိတ္နဲ႔ ပုန္းေအာင္းအိပ္စက္ေနရသူေတြက ဒုနဲ႔ေဒးပါ။ ေဆးေပးခန္းမွာ စုတ္ျပဲေနတဲ့
ေငြစကၠဴေတြနဲ႔ လူတစ္ခ်ိဳ႕ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကရခ်ိန္မွာ သစ္ပင္၊ ဝါးပင္ေအာက္ စမ္းေရကိုေဆးလုပ္
ေသာက္ ေနၾကသူေတြ မေရတြက္နိုင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။
ဒါေတြျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးခဲ့ၾကသူေတြအတြက္ သာယာယစ္မူးမႈေတြ ရရွိေနၾကသလား မေသခ်ာ
ေပမယ့္ အက်ိဳးဆက္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ခံစားေနရသူေတြအတြက္ေတာ့ စကၠန္႔တိုင္း၊ မိနစ္တိုင္းဟာ
ေလာကငရဲထဲက အခ်ိန္ကာလေတြပါ။
ခုခ်ိန္မွာ တနိုင္ငံလံုး သံသယရွိစရာ ဗံုးေတြေပါက္ေနတာ ၾကားလာၾကရျပန္ပါၿပီ္။ စစ္ေရးျပင္ တိုက္ပြဲ
ေခၚသံေတြဆိုတာ ထပ္ၿပီးေျပာျပစရာေတာင္ လိုေတာ့မယ္ မထင္ပါ။
ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာခ်င္တာကေတာ့ “ဒီရူးသြပ္မႈေတြကို ရပ္တန္းက ရပ္လိုက္ၾက
ပါေတာ့” ဆိုတာပါပဲ။
ေတာင္းပန္ေမတၱာရပ္ခံေနတာ မဟုတ္ပါ၊ မသိနိုင္ေလာက္ေအာင္ အျမင္ပိတ္ပိန္းေနသူေတြ သတိ
ဝင္ေစဖို႔နဲ႔ ဒီျဖစ္စဥ္ႀကီးကို ရပ္တန္႔ေအာင္လုပ္ဖို႔ တတ္စြမ္းနိုင္သူမ်ားကို ေတာင္းဆိုေနတာပါ။ေသြးခ်င္းေတြ ေသြးခ်င္းခ်င္း ထပ္မနီပါေစနဲ႔ေတာ့။
မန္းကိုကို
၂၉၊ ၀၄၊ ၂၀၁၀
http://mahnkoko.blogspot.com/
.png){kind=small}
Posts
No comments:
Post a Comment